Enkele minuten voor zijn executie vroeg hij om iets… Een geblaf veranderde alles…

“U mag die hond hier niet meenemen, mevrouw. Dit is een zwaarbewaakte gevangenis.” De bewaker blokkeerde Rebecca’s pad bij de ingang. “Alstublieft, het is de laatste wens van mijn zus voor haar executie.” Rebecca’s stem brak toen ze Max’ riem stevig vastgreep. “Mevrouw, we maken geen uitzonderingen, zeker niet voor veroordeelde moordenaars.” Andere bezoekers staarden en fluisterden over de vrouw die probeerde een dier ter dood te veroordelen. Wat niemand wist, was dat deze Duitse herder bewijsmateriaal bij zich droeg dat de grootste samenzwering in de gerechtelijke geschiedenis van Texas zou onthullen.

De koude betonnen muren van de federale gevangenis van Hansville hadden al vele noodlottige ochtenden meegemaakt, maar geen enkele zoals deze. Sara Mitell zat op de rand van haar smalle bed, haar handen trilden terwijl ze naar de digitale klok staarde.

5:30 uur ‘s ochtends. Over drieënhalf uur zou ze dood zijn. Het metaalachtige geluid van voetstappen galmde door de gang toen directeur James Craowford haar cel naderde. Zijn verweerde gezicht droeg de last van 28 jaar gevangenisstraf, maar vandaag was er iets anders in zijn ogen. “Sara,” zei hij zachtjes, terwijl hij even bleef staan ​​voor de stalen tralies. “Heb je nog iets nodig voor Sara?” Ze keek op, haar bruine ogen leeg maar vastberaden. “Eén ding is zeker, directeur Craowford.”

“Ik weet dat het gek klinkt, maar ik moet Max nog één keer zien.” Crawford fronste. “Max, mijn hond,” fluisterde Sara, haar stem lichtjes brekend. “Hij is een Duitse herder. Mijn zus Rebecca zorgt voor hem sinds ik hier ben. Ik ken de regels, maar alsjeblieft, hij is alles wat ik nog heb. Hij is de enige die nog gelooft dat ik onschuldig ben.” De bewaker bewoog ongemakkelijk. In al zijn jaren had hij nog nooit zo’n verzoek gekregen. Dieren waren niet toegestaan ​​in de zwaarbewaakte ruimte, en zeker niet op de dag van de executie.

“Sara, je weet dat ik het niet kan. Alsjeblieft,” onderbrak ze haar, terwijl ze opstond en de tralies vastgreep. “Ik heb hem opgevoed vanaf dat hij een puppy was. Ik vond hem verlaten en stervend op een landweggetje. We hebben elkaar gered. Hij komt elke week bij me langs, en ik zie het in zijn ogen. Hij weet dat ik mijn man niet heb vermoord. Hij weet het.” Craford bestudeerde haar gezicht. Ondanks al het bewijs tegen haar, ondanks het oordeel van de jury, was er iets aan Sara’s wanhoop dat oprecht leek.

“Ik zal zien wat ik kan doen,” zei hij uiteindelijk. Sara’s ogen vulden zich met tranen. Dankjewel. Dat was alles wat ik wilde, gewoon afscheid nemen van de enige persoon die nooit aan me had getwijfeld. Toen Crawford wegliep, kon ze het gevoel niet van zich afschudden dat dit simpele verzoek misschien wel belangrijker was dan iedereen zich had kunnen voorstellen. Vier jaar eerder had Sara Mitchells leven van buitenaf perfect geleken. Ze was een succesvolle mensenrechtenadvocaat met haar eigen kantoor in het centrum van Houston.

Haar man, David Mitchell, was eigenaar van een van de grootste bouwbedrijven in Texas en hun landhuis stond op een perceel van twee hectare op een toplocatie. Maar perfectie bleek niets meer dan schijn. Sara ontmoette David in 2013 tijdens een liefdadigheidsdiner. Hij was charmant, rijk en volhardend. Ze trouwden in 2014 tijdens een ceremonie die de societypagina’s haalde. Het eerste jaar was David de perfecte echtgenoot. Hij bracht haar bloemen, nam haar mee op dure vakanties en steunde haar werk als advocaat.

Alles veranderde in 2015. David begon meer te drinken. Hij bekritiseerde Sara’s werk en noemde het sentimentele onzin. Als ze haar cliënten verdedigde, ontplofte hij in woede. De eerste keer dat hij haar sloeg, was tijdens een ruzie over een zaak die ze behandelde voor een immigrantenfamilie. “Geef je meer om vreemden dan om je eigen man?”, schreeuwde hij tegen haar voordat hij haar in haar gezicht sloeg. Sara was in shock. David verontschuldigde zich onmiddellijk, huilde en smeekte om vergeving.

Hij beloofde dat het niet meer zou gebeuren, maar het gebeurde keer op keer. Het misbruik verergerde in de twee jaar die volgden. David beheerde haar geld, hield haar telefoongesprekken in de gaten en isoleerde haar van haar vrienden. Sara zat in de val, te beschaamd om iemand te vertellen wat er achter gesloten deuren was gebeurd. Op 15 september 2017 werd David dood aangetroffen in zijn kantoor aan huis met drie schotwonden in de borst. Sara ontdekte het lichaam toen ze terugkwam van een klantvergadering.

Ze belde de politie, maar die verdacht haar meteen. Het bewijs was overweldigend. Sara’s vingerafdrukken zaten op het moordwapen. Er werden resten buskruit op haar handen gevonden. Buren verklaarden dat ze hen constant ruzie hoorden maken. Haar advocaat probeerde zelfverdediging aan te voeren, maar de aanklager schilderde haar af als een koelbloedige moordenaar die de moord op haar man had gepland. De jury beraadslaagde slechts vier uur voordat ze haar schuldig bevond aan moord met voorbedachte rade.

De rechter veroordeelde haar ter dood. Nu, 18 maanden later, zat Sara in haar cel te wachten op haar executie voor een misdaad die ze nooit had begaan. De enige die haar geloofde, was een hond genaamd Max. Het was een koude februariochtend in 2016 toen Sara Max voor het eerst zag. Ze reed naar huis na een lastige rechtszaak toen ze iets langs de kant van Highway 6 zag liggen. Eerst dacht ze dat het gewoon puin was, maar toen ze dichterbij kwam, besefte ze dat het een hond was.