Toen mijn buren op vakantie waren, lieten ze me een voicemailbericht achter met de vraag of ik hun deurklink met aluminiumfolie wilde bedekken.
Ze zeiden er niet bij waarom, en ze klonken gehaast, dus ik stemde toe zonder er al te veel over na te denken.
Terwijl ik op hun veranda stond met de folie in mijn hand, voelde ik me een beetje belachelijk. Toch wikkelde ik de hendel zorgvuldig in en zorgde ervoor dat hij bleef zitten. Op de terugweg naar huis vroeg ik me af wat de bedoeling was van zo’n vreemd verzoek.
De volgende dagen keek ik steeds naar hun deur als ik er langs liep.
De folie die in het zonlicht glinsterde, zorgde ervoor dat het leek alsof er iets in het huis verborgen zat.
Ik begon te speculeren: misschien was het een soort beveiligingstruc of een discrete manier om te zien of er iemand langskwam.
Een deel van mij had het gevoel dat ik er te veel achter zocht, maar de vraag bleef hangen als een onopgeloste puzzel.
Toen ze terugkwamen, bleven ze staan om me te bedanken. Uiteindelijk vroeg ik waar de folie voor was, terwijl ik probeerde niet al te nieuwsgierig te klinken.
Lees verder op de volgende pagina
