Ik had dit bijna opgegeten totdat ik beter keek — een herinnering om altijd je eten te controleren
Een doodnormale lunch, totdat er iets niet klopte.
Het begon als een gewone lunch op een doordeweekse dag. Ik at een simpele salade van een plek waar ik vaak kom — vertrouwd, handig en betrouwbaar. Niets aan de maaltijd voelde ongewoon aan, totdat ik mijn vork optilde voor de volgende hap en iets kleins aan een blaadje sla zag kleven.
In eerste instantie dacht ik dat het kruiden of een graan was dat niet goed gemengd was. Maar hoe langer ik keek, hoe ongemakkelijker ik me voelde. De kleine, ronde balletjes waren zo dicht op elkaar gepakt dat het totaal niet op voedsel leek.
Het moment waarop ik besefte wat het was
Ik boog me voorover en verloor onmiddellijk mijn eetlust.
Wat ik zag was geen quinoa of zaden. Het was een compacte tros bleke, kraalachtige bolletjes, op een verontrustende manier gerangschikt. Zo’n patroon zie je in de natuur, niet in een keuken. Ik legde mijn vork meteen neer, opgelucht dat ik er nog geen hap van had genomen, en voelde een golf van walging over me heen spoelen.
Wat die kleine balletjes hoogstwaarschijnlijk waren
