Ik was het – ouder, zachter, met een flauwe glimlach – alsof ik midden in een gedachtepauze was blijven staan. Een portret dat Felix volledig uit zijn geheugen had geschilderd.
“Er zijn er nog meer,” fluisterde Ruben. “Tientallen.”
Ik hing het schilderij in mijn woonkamer, niet uit ijdelheid, maar omdat het me eraan herinnerde dat ik iemand was die het waard was om te onthouden.
Begrijpen wat hij nooit zei
ALLEEN TER ILLUSTRATIE
Ruben nodigde me uit voor een tentoonstelling van Felix’ werk. We reden samen met de ramen open en oude muziek op de achtergrond.
In de galerie was er één schilderij dat me bijna op de knieën bracht:
The Last Thing I Remember.
Het beeldde onze oude keuken uit: het zonlicht, de thee, de half opgegeten toast. En mijn rode vest over de stoel.
De ochtend van onze ergste ruzie.
Ik wist niet dat Felix zich dat moment ook herinnerde. Of dat hij al drie jaar in stilte tegen kanker vocht.
Thuis blijkt geen plek te zijn
Ruben werd een vaste waarde in mijn leven. Hij leerde me hoe ik een biefstuk op de juiste manier moest grillen, hielp me met het opnieuw schilderen van mijn keuken en kwam met bloemen of gebak langs, zonder enige reden, behalve uit vriendelijkheid.
Toen we op een avond de overgebleven spullen van Felix uitzochten, vonden we nog een laatste brief in een dichtbundel:
“Aan de persoon die bleef.”
Het was bedoeld voor iedereen die Ruben bijstond toen hij zich eindelijk liet beminnen. Het ging over hoe mensen tuinen zijn, geen puzzels, en hoe de meest betekenisvolle dingen stilletjes ontstaan – na de stormen.
We zaten er beiden zwijgend bij en namen het in ons op.
Ruben zei uiteindelijk: “Ik weet dat ik niet je zoon ben. Maar ik wil graag in je leven blijven. Als dat goed is.”
Tranen rolden over mijn wangen toen ik antwoordde: “Je bent er al.”
Nu benoemen we niet meer wie we zijn. We zijn gewoon.
Hij brengt boodschappen als ik ziek ben. Ik strijk zijn overhemden als hij uitgeput is. We maken ruzie over het einde van films en drinken elkaars thee op.
Vorig jaar met Kerstmis bracht hij me een ingelijst schilderij van mijn huis in de winter. Een klein figuurtje stond bij de deur met een moersleutel en een taart.
Daaronder klonk de laatste boodschap van Felix:
“Wie blijft, is thuis.”
En ik besefte iets waars:
Het leven geeft je vaak terug wat je dacht verloren te hebben, maar dan in een nieuwe vorm, door nieuwe handen, op een moment dat je eindelijk weet hoe je het moet ontvangen.
Dus ja, de wasmachine lekte.
Maar de reparatie die ertoe deed… was de reparatie die stilletjes in mijn hart werd uitgevoerd.
