De verpleegster die licht bracht in mijn donkerste dagen.
Dat deed het.
Een paar dagen later viel er een kleine envelop in mijn brievenbus – mijn naam stond erin geschreven in zo’n vertrouwd handschrift dat mijn hart een sprongetje maakte.
Er zat een handgeschreven briefje in.
Ze herkende mij.
Ze herinnerde zich mijn zoon.
En ze schreef dat de grootste beloning voor haar was om te zien hoe ouders hun kracht herontdekten – nadat ze dachten dat ze die niet meer hadden.
Haar woorden waren eenvoudig, maar ze hadden gewicht.
Ter herinnering: sommige engelen verschijnen niet met vleugels en verrichten geen wonderen.
Soms dragen ze operatiekleding.
Soms kloppen ze midden in de nacht zachtjes op je deur.
Soms genezen ze je op een manier die je pas jaren later volledig begrijpt.
Als het leven moeilijk voor me wordt, denk ik aan haar.
Van die nachten waarin hoop onbereikbaar leek, tot hoe zij die op stille en subtiele wijze weer binnen handbereik bracht.
Dankzij haar heb ik geleerd:
Licht gaat niet altijd gepaard met veel lawaai.
Soms zit het naast je in het donker – niets verwachtend, maar alles biedend.
En de beste manier om dit te eren, is door het door te geven.
