Een dakloze man vroeg me om hem een ​​kopje koffie te kopen voor zijn verjaardag. Uren later zat hij naast me in de eerste klas.

“Beschouw het als een geschenk van mij, man,” zei ik tegen hem. “En gefeliciteerd met je verjaardag!”
De angst om Kathy’s ouders weer te zien was verdwenen, maar het beeld van haar vader bleef in mijn gedachten.
Ik pakte mijn telefoon om Kathy een berichtje te sturen, die al bij haar ouders was.
Ik ben zo nerveus,  schreef ik.  Hoe gaat het met je?
“Alles is geweldig,”  schreef ze terug. ”  Ik weet zeker dat papa van je zal houden.”
Ik was amper gaan zitten toen er een figuur de gang binnenkwam. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik zijn gezicht zag.
Dat was hij. Het is dezelfde man als in het café.
Deze man droeg een net, op maat gemaakt pak, zijn haar was netjes gekamd en hij droeg een glimmend horloge om zijn pols.
“Wat… wat is hier aan de hand?”
Hij leunde achterover met een sluwe glimlach. “Laten we het… een test noemen.”
Alleen ter illustratie.
“Sta me toe me even goed voor te stellen. Ik ben David.” Hij pauzeerde even en observeerde mijn reactie. “Kathy’s vader.”
“Dus het was allemaal maar toneel?” vroeg ik.
“Een noodzakelijke vraag,” antwoordde hij kalm. “Het is makkelijk om vriendelijk te zijn als iedereen kijkt. Maar ik wilde weten hoe je een vreemde zou behandelen, vooral iemand die je ogenschijnlijk niets te bieden heeft. Het blijkt dat je het eerste deel hebt gehaald.”
Hij opende het notitieboekje en gaf me een pen. “Nog eentje. Schrijf een brief aan Kathy.”
Aanvankelijk kwamen de woorden langzaam en haperend, ideeën en gevoelens uitdrukkend. Maar al snel leek de pen moeiteloos te stromen.
Uiteindelijk deed mijn hand pijn, maar mijn hart voelde lichter.
“Je bent geslaagd,” merkte hij op. “Welkom in de familie.”
Alleen ter illustratie.
Toen we eindelijk landden en van boord gingen, was ik volkomen uitgeput, zowel lichamelijk als geestelijk.
Bij aankomst werden we hartelijk verwelkomd door Kathy’s moeder, Susan. Ook Kathy’s broers en zus waren aanwezig.
Het diner verliep ongemakkelijk. Iedereen zat gezellig te kletsen, terwijl David achteroverleunde en aandachtig toekeek.
Ik kon het niet laten om me af te vragen:  ben ik wel echt geslaagd?
“Je hebt het goed gedaan, Jimmy,” zei hij. “Je hebt me laten zien wie je werkelijk bent. En dat betekent iets.”
Toen zag ik een gevouwen stukje papier op de toonbank liggen.
Toen ik het uitvouwde, zag ik dat het een bonnetje was voor een kop koffie van het café waar ik die ochtend was geweest. Het café waar ik David had ontmoet.
Op de bon ontbrak de koffie die ik voor David had besteld. Onderaan stond een extra bedrag vermeld.
“Extra donatie – $100.”
Toen besefte ik dat ik niet in een traditioneel gezin zou trouwen. Deze mensen waren buitengewoon en wilden me de waarde van naastenliefde bijbrengen, en wat het betekende om deel uit te maken van hun familie.