Mijn vader vertelde vervolgens verhalen uit zijn jeugd en benadrukte dat elke generatie haar eigen manier vindt om op te vallen.
Hij vertelde de tiener dat het bewonderenswaardig is als je jezelf op een gedurfde manier presenteert.
De tiener luisterde aandachtig, zijn houding veranderde van gespannen naar bedachtzaam. Wat begon als een kort gesprek, groeide uit tot een warm, oprecht gesprek – een kleine brug tussen twee verre tijdperken.
Toen we klaar waren met eten, bedankte de tiener mijn vader voor de positieve, bemoedigende interactie.
Een moment dat begon met misverstanden, groeide uit tot een betekenisvolle dialoog over identiteit en expressie.
Toen ik ze zag, besefte ik weer eens hoeveel geduld en vriendelijkheid kunnen opleveren.
Die korte ontmoeting in het winkelcentrum liet me zien dat begrip vaak begint met de bereidheid om te luisteren. En dat zelfs kleine momenten een blijvende indruk kunnen achterlaten.
