Een zoon die zijn eigen pad koos
Mijn vader had er altijd van gedroomd dat ik in zijn voetsporen zou treden. Dat ik het bouwimperium dat hij vanaf de grond af had opgebouwd, zou overnemen. Maar ik had andere dromen. Ik zou leraar worden, een beslissing die zo’n wig tussen ons dreef dat we jarenlang nauwelijks met elkaar spraken.
Ik verhuisde, gaf les in de stad en miste elke kans om de breuk tussen ons te herstellen.
Mijn zus Sophia probeerde me te kalmeren. Ze vertelde me dat mijn vader eenzaam was, ook al gaf hij dat nooit toe. Ze stuurde me cadeautjes, plande telefoontjes in en probeerde de kloof te overbruggen. Maar ik bleef weg, gebukt onder schuldgevoelens en de knagende overtuiging dat het te laat was.
En toen ging de telefoon.
Kanker.
Plotseling had ik geen zin meer in al die woede, al die afstand. Ik nam ontslag en ging naar huis. Ik ging lesgeven op de plaatselijke school en zorgde in alle rust voor hem. We praatten niet over het verleden. Dat was niet nodig.
Op een avond fluisterde hij zachtjes: “Dank je wel.”
En voor het eerst in jaren voelde ik vrede.
Verraad bij de begrafenis
Patrick deed niet eens alsof het hem iets kon schelen. Bij aankomst bij het uitvaartcentrum waren zijn eerste woorden: “Dus, hij is eindelijk dood?” Geen tranen. Geen overpeinzingen. Alleen maar koele berekening.
Hij was ooit een vakman in het bedrijf van mijn vader. Ik bewonderde hem. Ik vertrouwde hem. Ik beschouwde hem zelfs als een broer vóór zijn huwelijk met Sophia. Maar in de loop der jaren verdween die man. In zijn plaats kwam iemand die de rol van een toegewijde schoonzoon speelde, terwijl hij in stilte probeerde de controle over te nemen.
En hij kreeg het. Het testament van mijn vader schokte ons allemaal. Patrick, een schoonzoon, erfde bijna alles. Hij kreeg het grootste deel van de aandelen, de aandelen van het bedrijf en het fortuin. Sophia en ik? Bijna niets.
Mijn deel van de erfenis?
Een oud busje.
Patrick lachte. “Je kwam terug om voor hem te zorgen, je bleef aan zijn zijde, en dit is wat je krijgt? Een stapel rommel op wielen. Hoe ironisch!”
Ik heb niets gezegd.
Maar toen ik de sleutel omdraaide in die vrachtwagen, lichtte het navigatiesysteem op en gaf een vooraf ingestelde route aan: naar een onbekende locatie.
vervolg op de volgende pagina
