Toen ik het zag, vulden mijn ogen zich met tranen. Het was niet zomaar een speeltje, het was een herinnering.
Haar telefoonnummer stond in haar briefje. Toen we spraken, deelde ze haar verhaal – hoe ze aan een gevaarlijke situatie was ontsnapt, haar leven stukje bij beetje had opgebouwd en haar dochter zo hard mogelijk had beschermd. Dat kleine pakketje had haar bereikt op een moment dat ze iets liefs, iets hoopvols nodig had.
In de maanden die volgden, bleven we praten. Onze meiden raakten snel aan elkaar gehecht, en wij ook. We wisselden bemoediging, maaltijden en steun uit – soms hielp zij mij, soms hielp ik haar. Langzaam maar zeker werden we iets wat we allebei niet verwacht hadden: echte vrienden.
Nu rust dat kleine gele eendje op het nachtkastje van mijn dochter.
Een stille herinnering:
vriendelijkheid gaat nooit verloren.
Het reist, het verbindt, het komt terug – vaak op manieren die veel mooier zijn dan we ooit hadden gedacht.
