Maar ik knuffelde haar niet terug, en ze merkte het niet eens.
De volgende ochtend vertrok ze, maar dan zonder de schoenendoos.
Daarmee is alles gezegd.
Een paar dagen later gooide ik de doos weg, niet uit woede, maar uit vrijheid.
Oma zei ooit tegen me: “Je bent sterk en waardevol, Alexa. Vergeet dat niet.”
Nu geloof ik haar eindelijk.
Ik ben niet langer dat verlaten meisje.
Mijn moeder koos ooit iemand anders, en deed het opnieuw.
Maar deze keer kies ik voor mezelf.
