Hij hing abrupt op, zijn handen nog steeds trillend van woede. Hij draaide zich naar me om, zijn uitdrukking verzachtte terwijl hij me troostte. “Jane, het spijt me zo. Ik wist niet dat ze zoiets zou doen.”
Ik slikte moeizaam en probeerde mijn emoties te kalmeren. De pijn en woede die ik voelde waren overweldigend. “Het is niet jouw schuld, stiefmoeder.” Mijn stiefmoeder was niet gemeen; ze had berekend gehandeld om me op deze speciale dag te vernederen! Ik kon haar er niet mee laten wegkomen.
Het werd tijd dat ze leerde dat haar daden gevolgen hadden. Toen mijn man de vastberadenheid in mijn ogen zag, zei hij tot mijn verbazing: “Laten we haar een lesje leren!” Het plan dat we hadden bedacht was riskant, maar we geloofden dat dit de enige manier was om haar te laten zien dat ik haar intimidatie niet langer zou tolereren.
We brachten de volgende uren door met het documenteren van elk item in die doos. Ik maakte foto’s van elk kledingstuk en zorgde ervoor dat elke vlek, scheur en elk teken van verwaarlozing werd vastgelegd. Ik wilde ervoor zorgen dat niemand kon ontkennen wat Linda me had gestuurd.
Terwijl we de doos aan het inpakken waren, kreeg ik een idee. “We zouden er iets aan toe kunnen voegen,” zei ik ondeugend. Samen vonden we een ingelijste foto van ons drieën: Mark, onze baby, en ik, lachend en blij.
Ik schreef er een begeleidend briefje bij, met de volgende specifieke boodschap: “We passen misschien niet in jouw ideaalbeeld, maar we zijn familie, en je kunt ons niet uit elkaar drijven.”
De volgende dag belde Mark zijn vader en zus om uit te leggen wat er gebeurd was. Zijn vader, altijd verzoenend, zuchtte diep. “Het verbaast me niets. Ze is al zo sinds ik haar ken. Maar dit… dit is weer een klap.”
Haar zus, Melanie, was openhartiger. “Die vrouw is gek geworden! Het spijt me zo, Jane. Ze is de laatste tijd onuitstaanbaar. Het is tijd dat iemand haar op haar plaats zet.”
Met hun steun brachten we ons plan in de praktijk. We nodigden Linda uit onder het mom van een laat, informeel verjaardagsfeestje, in de hoop dat ze zou instappen. Tot onze opluchting accepteerde ze, ongetwijfeld in de verwachting dat ze weer de kans zou krijgen om haar controle uit te oefenen.
Op de grote dag kwam Linda binnen met haar gebruikelijke air van superioriteit. We leidden haar naar haar stoel en voor haar lag een fotoalbum met alle vuile kleren die ze me had gegeven. Nieuwsgierigheid dreef haar ertoe het album open te slaan en ze hapte naar adem toen ze besefte wat ze zag.
“Wat is er?” vroeg ze aan Mark.
Herken je ze niet? Het zijn de kleren die je Jane voor haar verjaardag hebt gegeven. We hebben besloten ze aan je terug te geven.
“Ik… ik kan me niet herinneren dat ik hem kleren heb gegeven,” probeerde ze te liegen onder het waakzame oog van haar man en dochter.
Omdat we verwachtten dat ze zou proberen te ontkennen wat ze deed, vroegen we haar ons naar de woonkamer te volgen. Ze verstijfde toen ze de enorme doos in het midden zag staan. Hij was ingepakt in hetzelfde papier als zij.
“Verrassing!” zei ik met dezelfde neppe glimlach die ze altijd om me heen liet zien. “We wilden je bedanken voor je genereuze gift, dus hebben we besloten het nog beter te maken!” Linda keek heen en weer tussen de doos en de verzamelde familie, duidelijk verbaasd.
Marks vader en zus keken hem nieuwsgierig aan, wachtend op zijn reactie. “Ga je gang, maak open en laat ze precies zien wat je mijn vrouw voor haar verjaardag hebt gegeven,” moedigde mijn man aan, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg.
Linda aarzelde, maar met iedereen die toekeek, had ze geen keus. Ze scheurde het inpakpapier eraf en opende de doos. Haar gezicht werd bleek toen ze de kleren herkende die ze me had gestuurd. Toen vond ze de ingelijste foto, het briefje dat ze me had gestuurd en nog een brief.
Haar gezicht kleurde rood van woede, haar handen trilden terwijl ze de foto vasthield. “Wat is dit?” vroeg ze, haar stem schommelde tussen verbazing en woede.
LEES VERDER OP DE VOLGENDE PAGINA
