Op 16-jarige leeftijd dwong haar vader zijn zwaarlijvige dochter om te trouwen met een mijnwerker die twee zonen had – en toen gebeurde wat…

Op haar zestiende werd Ellies leven beheerst door de ijzeren wil van haar vader. Verlegen en worstelend met haar gewicht en lage zelfbeeld, woonde ze in een klein stadje waar iedereen over elkaar oordeelde. Haar vader, een strenge man met weinig geduld, zag haar als een last. Op een dag kondigde hij een schokkende beslissing aan: ze zou trouwen met Caleb, een ruige mijnwerker die twee keer zo oud was als zij, een weduwnaar met twee jonge kinderen. Ellies wereld stortte in een oogwenk in.

Tranen stroomden over Ellie’s wangen terwijl ze haar vader smeekte.

“Waarom ik?” snikte ze, maar hij bleef onberoerd.

“Caleb heeft een vrouw nodig, en jij hebt een doel in het leven nodig,” zei hij.

Ellie had Caleb nooit in het echt ontmoet, maar had alleen geruchten gehoord over zijn eenzame leven in de bergen.

Haar hart bonsde van angst; trouwen met een vreemde en zijn kinderen opvoeden voelde als een straf die ze niet verdiende.

De bruiloft was een wervelwind.

Ellie, gekleed in een eenvoudig kleed en met trillende handen, luisterde naar het gemompel van de stadsbewoners.

Caleb, lang en verweerd, sprak nauwelijks. Er flikkerde een vleugje vriendelijkheid in zijn donkere ogen, maar Ellie was te bang om het op te merken.

Zijn kinderen, de achtjarige Mia en de vijfjarige Ben, klampten zich aan hem vast en bekeken hem wantrouwend.

Ze voelde zich als een vreemdeling in een familie die haar niet wilde.

De berghut was klein, koud en ver van de stad.

Ellie had moeite met aanpassen.

Mia en Ben negeerden haar, nog steeds rouwend om hun moeder. Caleb was vaak op jacht of hout aan het hakken, waardoor ze hen alleen lieten.

Ze voelde zich geïsoleerd en door haar gewicht was elke taak moeilijk voor haar.