Op een dag organiseerde de school een kunsttentoonstelling. Sofia schilderde een kleurrijk schilderij met veel bloemen en een grote zon in het midden. Toen het tijd was om het te laten zien, vielen alle kinderen stil. Het was de vrolijkste tekening van allemaal.
Toen zei Sofia met haar lieve stem:
“Ik heb dit geschilderd omdat ik geloof dat de wereld mooier is als we allemaal lachen.”
Vanaf die dag keek niemand haar ooit nog anders aan. Iedereen begreep dat Sofia net als ieder ander klein meisje was: nieuwsgierig, vrolijk en vol liefde.
Wanneer iemand verdrietig was, zocht hij of zij Sofia op, want haar glimlach had iets magisch: het herinnerde iedereen eraan dat ware schoonheid niet in ons uiterlijk zit, maar in het licht dat we van binnen met ons meedragen.
