De ochtend van de auto’s
Tien jaar waren verstreken. Het regende die ochtend terwijl ik Minhs gescheurde uniform repareerde. Het constante ritme van de regen werd plotseling verbroken door het gebrul van motoren.
Ik stapte naar buiten. Drie zwarte luxe auto’s rolden langzaam over onze modderige weg. Buren renden naar buiten en fluisterden vol ontzag.
Toen de auto’s vlak voor mijn huis stopten, verstijfde ik. Een chauffeur in een zwart pak stapte uit, deed de deur open en er kwam een oudere man naar buiten.
Hij keek me recht aan door de regen, zijn gezicht trillend van emotie. “Hanh?” riep hij.
Ik gaf geen antwoord. De man stapte naar voren – en tot ieders schrik viel hij op zijn knieën in de modder. “Alsjeblieft,” riep hij, “ik heb je eindelijk gevonden… en mijn kleinzoon.”
Mijn hart stond stil. “Uw… kleinzoon?”
Hij greep in zijn jas en haalde er een foto uit – die van Thanh. Dezelfde glimlach. Dezelfde ogen.
“Ik ben Lam Quoc Vinh,” zei hij. “Thanh was mijn enige zoon.”
De waarheid die ik nooit wist
In mijn kleine huisje zat de oude man trillend tegenover me. Minh klampte zich verward aan mijn arm vast.
“Thanh is overleden,” zei meneer Lam, terwijl de tranen rijkelijk vloeiden. “De ochtend dat hij vertrok om naar u terug te keren, kreeg hij een auto-ongeluk. Een vrachtwagenchauffeur viel in slaap achter het stuur. Thanh was op slag dood. Hij heeft nooit pijn gevoeld.”
Ik hield mijn mond dicht om de schreeuw die in mij opkwam te stoppen.
“Jarenlang hebben we naar je gezocht,” vervolgde meneer Lam. “Maar Thanh vertelde ons alleen je naam – Hanh – en dat je in het dorp van zijn tante woonde. We hebben alle documenten, elk district, gecontroleerd. Er waren te veel dorpen, te veel vrouwen die Hanh heetten.
Vorige maand vond een onderzoeker een dossier van een vrouw genaamd Hanh, die tien jaar geleden beviel in het districtsziekenhuis. Jij was het.
Ik staarde hem door tranen heen aan. “Dus hij heeft ons niet in de steek gelaten.”
“Hij stierf toen hij probeerde bij je terug te komen,” zei meneer Lam. “Zijn laatste woorden waren: ‘Ik word vader.'”
Minh keek op en wijdde zijn ogen. “Dus mijn vader is niet weggegaan?”
“Nee, zoon,” zei meneer Lam zachtjes. “Hij hield meer van je dan van het leven zelf.”
De afrekening van het dorp
Toen we weer naar buiten gingen, was het gestopt met regenen, maar het hele dorp had zich verzameld.
“Dat is Lam Quoc Vinh!” fluisterde iemand. “Hij is een van de rijkste mannen van het land!”
Mevrouw Nguyen, die me jarenlang had uitgelachen, stormde naar voren. “Hanh, ik wist altijd al dat er een reden was! Ik geloofde in je!”
Meneer Lam draaide zich kil naar haar om. “Echt waar? Ik weet precies hoe je mijn schoondochter en kleinzoon hebt behandeld. Hoe je ze hebt bespot, te schande hebt gemaakt en afval voor hun deur hebt gegooid. Je zou je moeten schamen.”
De menigte werd stil.
“Jullie hebben allemaal een vrouw veroordeeld die de man van wie ze hield verloor,” vervolgde hij. “Jullie hebben een kind vernederd dat nooit iets verkeerds heeft gedaan. Dit dorp heeft zijn eigen ziel gebroken.”
Niemand sprak. Sommigen keken naar beneden, anderen draaiden zich om.
Toen keek hij me aan. “Pak je spullen. Jij en Minh gaan met me mee.”
“Naar de stad?” vroeg ik, nog steeds verdwaasd.
“Ja. Aan je familie. Mijn zoon hield van je, en dat maakt je mijn schoondochter. Minh is mijn kleinzoon – de erfgenaam van alles wat Thanh zou hebben gehad.”
De buren hapten naar adem.
LEES VERDER OP DE VOLGENDE PAGINA 🥰
