De eerste dagen zijn gevuld met wennen, bezoekjes en telefoontjes. Maar na verloop van tijd verdwijnt het leven naar de achtergrond. Bezoekjes worden minder frequent, beloofde telefoontjes blijven uit en de stilte valt.
Niet omdat je familie er niets om geeft, maar omdat het leven doorgaat – en jij geen deel meer uitmaakt van het ritme ervan. Het gebouw mag dan vol mensen zijn, maar vaak is het stil. En het is intens pijnlijk om te wachten op een telefoontje dat nooit komt.
3. Zonder doel verliezen de dagen hun betekenis.
Thuis is er altijd wel iets te doen: koken, repareren, verzorgen, creatief bezig zijn. Deze kleine taken geven structuur aan het leven. In een verpleeghuis wordt alles voor je geregeld, en zonder dat je het beseft, verlies je je doel.
Veel bewoners voelen zich als mantelzorgers zonder doel – gevangen in een passieve routine. Hun lichaam atrofieert en hun geest wordt afgesloten. Daarom is het zo belangrijk om een taak te hebben, hoe klein ook: lezen, schrijven, anderen helpen, een plant verzorgen of je kennis delen.
4. Het lichaam verzwakt sneller dan verwacht.
Ironisch genoeg kan een plek die bedoeld is om zorg te bieden, soms de fysieke achteruitgang versnellen. Minder beweging, minder uitdagingen en een grotere afhankelijkheid verzwakken zowel de spieren als de geest.
Veel mensen lopen aanvankelijk zelfstandig, maar zijn maanden later afhankelijk van een rolstoel. Het lichaam veroudert sneller als het niet wordt gebruikt. Actief blijven is niet zomaar een vorm van beweging – het is een manier om onafhankelijk te blijven.
5. Privacy wordt een luxe
In een verpleeghuis is de privacy vrijwel volledig verloren. Het delen van een kamer, hulp nodig hebben bij het wassen of aankleden en het feit dat personeel op elk moment binnen kan komen, kunnen iemands gevoel van waardigheid ernstig aantasten.
Zelfs met zorgzame en professionele zorgverleners is het emotioneel moeilijk om voor je meest intieme behoeften op anderen te vertrouwen. Je verliest het simpele gemak van een deur dichtdoen, van alleen zijn met je gedachten. Na verloop van tijd voel je je steeds minder mens en steeds meer patiënt.
6. Afscheid nemen is niet zo gemakkelijk als aankomen.
