Marina stond lange tijd alleen midden in de slaapkamer naar het familieportret op het nachtkastje te kijken. Toen pakte ze, uitdagend, de telefoon en zocht naar het nummer van de persoon die haar kon helpen.
Half juni in Sotsji. De watertemperatuur was perfect – warm, maar niet te heet, met zachte golven. Andrej lag nonchalant onder een parasol en keek toe hoe Vika ontspande in de golven. Haar gebruinde lichaam glinsterde in het licht en trok nieuwsgierige blikken.
“Kom hier!” riep ze, terwijl ze met haar hand wuifde. “Het water is gewoonweg heerlijk!”
“Waar denk je aan?” vroeg Vika, terwijl ze dichterbij zwom en hem omhelsde. “Zeg me niet dat het om werk gaat.”
Alleen ter illustratie
“Nee, het is gewoon…” Andrej aarzelde. “Ik ben vergeten het rapport te versturen voordat ik vertrok.”
“Leugenaar,” glimlachte Vika en gaf hem een lichte kus op zijn wang. “Je denkt aan je vrouw, hè?”
Andrey fronste zijn wenkbrauwen.
— Wij zijn overeengekomen dit onderwerp hier niet te bespreken.
“Oké, oké,” zei Vika geruststellend. “Misschien moeten we naar de boeien zwemmen?”
Die avond aten ze in het restaurant van het hotel met uitzicht op zee. Vika droeg een nieuwe jurk die ze diezelfde dag in een boetiek aan de waterkant had gekocht. Andrej keek toe hoe de zonsondergang haar huid in een gouden licht baadde en vond dat ze er prachtig uitzag. Maar er was nog steeds iets dat hem dwarszat.
“Zullen we morgen naar de bergen gaan?” vroeg Vika, terwijl ze een slok wijn nam. “Ik wil een paar mooie foto’s maken voor sociale media.”
“Natuurlijk,” knikte Andrej. “We kopen meteen wat souvenirs.”
“Houdt Marina van souvenirs?” vroeg Vika onschuldig.
Andrej trok een vies gezicht.
— Ik had je gevraagd dit gesprek niet te beginnen.
“Het spijt me,” zei Vika, terwijl ze haar hand op de zijne legde. “Maar vroeg of laat moet je deze situatie oplossen. We kunnen ons niet eeuwig verstoppen.”
“Ik weet het,” antwoordde Andrej somber. “Ik praat na mijn vakantie met haar.”
– Serieus? – Vika’s ogen lichtten op van hoop. – Beloof je het?
– Beloofd.
De week vloog voorbij. Ze zwommen, zonnebaadden, gingen op excursie, aten vis in goede restaurants en brachten zwoele nachten door in hun hotelkamers. Andrej dacht nauwelijks meer aan thuis en wat hem bij terugkomst te wachten stond. Bijna.
Op de dag van zijn vertrek omhelsde Vika hem op het vliegveld.
“Vergeet je belofte niet,” zei ze zachtjes, terwijl ze over zijn lippen streek. “Ik wacht op je telefoontje.”
“Ik weet het nog,” mompelde Andrej, terwijl hij zich met tegenzin omdraaide. “Ik bel zodra ik met haar gesproken heb.”
Omdat ze met aparte vluchten reisden, leken dergelijke voorzorgsmaatregelen gepast.
Alleen ter illustratie
In het vliegtuig bestelde Andrej whisky en vroeg zich af wat hij tegen zijn vrouw moest zeggen. Na tien jaar huwelijk waren ze vreemden voor elkaar geworden.
Laat die avond stopte er een taxi voor zijn appartement. Nadat hij had betaald, verstijfde Andrey even en keek uit het raam. Het licht in de woonkamer brandde. Marina sliep niet. Hij haalde diep adem en liep naar de deur.
De deur ging geluidloos open. Hij zette zijn koffer in de gang en luisterde. Zachte muziek en stemmen klonken uit de woonkamer. “Televisie,” dacht hij, trok zijn schoenen uit en liep naar de geluiden toe.
Wat hij zag, deed hem als aan de grond genageld staan. Midden in de woonkamer stond een feestelijk gedekte tafel met champagne en een taart versierd met een kaars in de vorm van het cijfer “10”.
Marina zat op de bank, maar ze was niet alleen. Naast haar zat een lange, blonde man die Andrej nog nooit eerder had gezien. Ze lachten, en de hand van de vreemdeling legde hij op haar schouder.
“Wat… wat is hier aan de hand?” vroeg Andrej hees toen hij de kamer binnenkwam.
Marina schrok en draaide zich om, haar ogen werden groot van verbazing.
“Andrej? Ben je al terug?” Ze keek op haar horloge. “We verwachtten je pas over twee uur.”
“Wij?” Andrej keek van zijn vrouw naar de vreemdeling en weer terug. “Wie is dat?”
De blonde man stond op van de bank en glimlachte terwijl hij zijn hand uitstak.
– Alexey. Leuk je te ontmoeten.
Andrej negeerde zijn hand.
Lees verder op de volgende pagina
