Toen liet ik hem haar foto zien.
Er is iets veranderd.
Geen schok, maar iets ergers. Herkenning.
Zijn ogen bleven iets te lang op het scherm gericht. Hij leunde langzaam achterover, wierp een blik op de kantoordeur achter hem en richtte zijn blik vervolgens weer op mij. Zijn stem zakte.
“Deze vrouw was hier.”
De woorden kwamen niet aan. Ze zweefden rond, losgekoppeld van betekenis.
‘Ze was niet in de war,’ vervolgde hij zachtjes, alsof dat detail belangrijker was dan al het andere. ‘Ze wist precies wat ze wilde.’
Hij gaf details waar ik niet om had gevraagd:
het tijdstip waarop ze binnenkwam,
de manier waarop ze glimlachte toen hij haar de sleutels gaf, en
een bestemming die ze terloops noemde, alsof het niets bijzonders was.
Elke zin voelde misplaatst aan, alsof ik herinneringen hoorde die niet in deze tijdlijn thuishoorden. Alsof de realiteit zelf in het verkeerde dossier had gegrepen en iets had opgedoken dat begraven had moeten blijven.
Ik stond daar, mijn telefoon gloeide nog steeds in mijn hand, en besefte met een akelige zekerheid dat dit geen vergissing was.
Het was een boodschap.
En wat het ook betekende…
mijn verdriet had gewoon een andere vorm aangenomen.
Ik ben zonder discussie vertrokken, want er viel niets meer te zeggen.
