Op mijn 78e was opstaan elke ochtend een hele opgave geworden. Mijn benen voelden stijf aan, mijn handen onhandig en zelfs mijn maag leek tegen elke maaltijd te protesteren. Ik sliep genoeg, maar ik werd doodmoe wakker, alsof de nacht voor niets was geweest.

Ook de opgeblazenheid, het brandend maagzuur en dat zware gevoel na het eten kwamen erbij…

En het allerergste is dat stille gevoel van innerlijke verdwijning.

Een tijdlang dacht ik dat het normaal was, gewoon onderdeel van het ouder worden. Ik bleef mezelf dingen vertellen als:

“Je bent nu boven de 70… zo is het leven.”
Zonder het te beseffen, begon ik steeds meer dingen op te geven: wandelingen, boeken, bezoekjes aan vrienden.

Totdat ik er op een dag genoeg van had.

Ik besloot dat ik niet op mijn 80e oud wilde aanvoelen, voordat het echt zo was.

Een gesprek dat mijn perspectief veranderde

Na diverse consultaties, talloze recepten en flesjes pillen die niets oplosten, begon ik er anders over te denken. Op een middag, terwijl ik met mijn dochter koffie dronk, hoorde ik iets simpels maar krachtigs:

Zie vervolg op de volgende pagina