Na een paar informele berichtjes sprak ik af met Erik voor een etentje in een nieuw Italiaans restaurant met een prachtig uitzicht op de rivier. Niets bijzonders, maar aangenaam genoeg voor een eerste date.
Ik was vijf minuten te vroeg en wachtte bij de ingang, zoals we hadden afgesproken. Ik was nerveus mijn uiterlijk aan het bekijken met de camera van mijn telefoon toen ik hem het restaurant zag naderen.
Mijn hartslag versnelde een beetje. De foto loog niet: hij was aantrekkelijk op een nette, nonchalante, zakelijke manier, en hij bewoog zich vol zelfvertrouwen.
Ik had echter niet verwacht dat hij een bos rozen in zijn hand zou vinden.
Geen goedkope bloemen uit de supermarkt, maar een echt professioneel arrangement met een lint eromheen.
‘Jij moet Kelly zijn,’ zei hij. ‘Dit is voor jou.’
‘Wauw, dankjewel,’ antwoordde ik. ‘Dat had je niet hoeven doen.’
‘Ik dacht dat ik de avond goed zou beginnen,’ zei hij.
Maar dat is nog niet alles.
Hij greep in zijn jaszak en haalde er een klein geschenkdoosje uit, vastgebonden met een cyaanblauwe strik.
‘Wat is dit?’ vroeg ik.
‘Gewoon iets kleins. Maak het open,’ stemde hij toe.
Binnenin zat een elegante zilveren sleutelhanger met de letter “K” erop gegraveerd. Hij was sierlijk en uniek, en verdiende de aandacht.
‘Iets speciaals voor jou,’ zei hij. ‘Ik heb Mia gevraagd wat je graag zou willen hebben.’
Eerlijk gezegd was ik onder de indruk. Bloemen en een attent cadeau op een eerste date? Deze man liet duidelijk merken dat hij iemand was. Hij was óf geïnteresseerd, óf een meester in het maken van een goede eerste indruk.
‘Dat is erg aardig van je,’ zei ik. ‘Dank je wel.’
Eric zette zijn galante gedrag onverminderd voort. Hij opende de deur, schoof mijn stoel aan en hield gedurende ons hele gesprek oogcontact met me.
‘Dus, waarom bent u akkoord gegaan met deze regeling?’ vroeg hij nadat we onze maaltijden hadden besteld.
‘Mia kan erg overtuigend zijn,’ lachte ik. ‘Bovendien hebben zij en Chris voor je ingestaan, wat niet vaak voorkomt.’
‘Ze vormen een geweldig stel,’ knikte hij.
“Chris en ik kennen elkaar al sinds onze studententijd. Hij is altijd een aardige kerel geweest.”
Vanaf dat moment verliep het gesprek vanzelf.
We ontdekten dat we allebei interesse hadden in true crime-podcasts en documentaires over bizarre subculturen.
Hij vertelde grappige anekdotes over zijn werk als marketingmanager, en ik betrapte mezelf erop dat ik dacht dat dit wel eens de beste eerste date van mijn leven zou kunnen zijn.
Toen de rekening arriveerde, greep ik naar mijn portemonnee.
‘Absoluut niet,’ zei Eric.
“De man betaalt op de eerste date.”
Zijn toon verraste me enigszins. Hij sprak niet alleen galant, maar ook vastberaden, bijna alsof hij een onbreekbare regel opdreunde.
Ik aarzelde een halve seconde en riep toen: “Oké, als je erop staat. Dank je wel.”
Ik had geen zin om te discussiëren over een gratis maaltijd, zeker niet na zo’n fijne avond. We vertrokken samen en hij vroeg of hij me snel kon bellen.
‘Dat zou ik graag willen,’ antwoordde ik.
Hij gaf me een afscheidsknuffel (de perfecte combinatie van vriendelijkheid en interesse, zonder onbeleefd te zijn).
De volgende ochtend werd ik wakker door een bericht van Eric. Mijn slaperige brein verwachtte een lief berichtje als “Ik heb het erg naar mijn zin gehad”, maar in plaats daarvan zag ik een bijlage.
Ik zette koffie en ging weer naar bed. Nieuwsgierig opende ik de envelop, in de verwachting dat er een foto van een restaurant in zou zitten of iets anders even onschuldigs.
Bovenaan, in een vetgedrukt, professioneel lettertype:
Datum factuur – één openstaand bedrag.
Hieronder volgt een gedetailleerd overzicht van de geleverde diensten en de bijbehorende kosten.
In eerste instantie dacht ik dat het een soort grap was, een bizarre poging tot humor die niet helemaal geslaagd was. Maar toen ik het las, kreeg ik er bijna weer zin in mijn ochtendkoffie van.
De zogenaamde diensten die hij opsomde waren volkomen absurd, waardoor ik zijn galante charme op een geheel nieuwe manier ging waarderen.
Boeket rozen: Een knuffel,
gepersonaliseerde sleutelhanger, cadeau: Een koffieafspraak (georganiseerd binnen een week)
Het openen van de autodeur: een leuke groepsselfie.
Een stoel aanschuiven: hand in hand lopen tijdens jullie volgende date.
Boeiend gesprek en actief luisteren: een compliment over mijn uiterlijk
Compleet diner + fooi inbegrepen: een tweede date zonder excuses.
Maar het echte addertje onder het gras, het gedeelte waardoor ik besefte dat hij het meende toen hij die factuur stuurde, stond in vetgedrukte letters onderaan.
De betaling dient volledig te worden voldaan. Restitutie is niet mogelijk. Indien u dit niet doet, kan het openstaande bedrag worden overgedragen aan een incassobureau (Chris zal hiervan op de hoogte worden gesteld).
Wij verwachten een snelle betaling!
Ik stond perplex.
Alleen al de verwachting van financiële compensatie zou al erg genoeg zijn, maar mij ook nog eens opzadelen met de vereiste gevoeligheid en aandacht? Wie doet zoiets?
Ik maakte meteen een screenshot van de factuur en stuurde die naar Mia. Ze reageerde snel.
“OH. MIJN. GOD. DIT IS WAT IK AAN CHRIS LAAT ZIEN.”
‘Is dit echt???’ antwoordde ik. ‘Hij meent het!’
“Wacht maar tot Chris dit ziet. Hij wordt helemaal gek,” antwoordde ze.
