“Die is van je moeder,” zei ik neutraal.
Een korte spanning verstrakte Marks gezicht, voordat hij het verhulde met een geruststellende glimlach. “Misschien is het niet zo erg als je denkt, Jane,” suggereerde hij, in een poging positief te blijven.
Ik wilde het graag geloven, maar mijn instinct vertelde me iets anders. Vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten, maakte mijn schoonmoeder, Linda, geen geheim van haar minachting en afkeer voor mij. In het begin waren het niet openlijke opmerkingen, alleen kleine, scherpe opmerkingen.
“Oh, werk je in de marketing? Hoe… origineel,” zei ze met haar sluwe glimlachje. “Mijn zoon verdient iemand die zo slim is als hij, vind je niet?”
Na verloop van tijd werden de opmerkingen directer, vooral nadat Mark en ik getrouwd waren.
“Weet je, in onze familie hechten we waarde aan traditie. Een vrouw hoort thuis, waar ze voor haar man en kinderen zorgt. Ik hoop dat je dat aankunt, mijn liefste,” zei ze. Ze liet geen gelegenheid voorbijgaan om me aan mijn nederige afkomst te herinneren.
En toen we onze baby kregen, nam haar afkeuring alleen maar toe. Ze heeft ons nooit in het ziekenhuis bezocht, noch toen we terugkwamen. In plaats daarvan stuurde ze een kort e-mailtje: “Ik hoop dat het goed met jullie beiden gaat, al kan ik niet zeggen dat ik blij ben met de invloed die jullie op mijn kleinkind zullen hebben.”
Mark probeerde haar woorden weg te wuiven en hield vol dat ze het niet zo bedoelde. Maar het deed nog steeds pijn. Nu, met deze enorme doos voor me, was ik in shock en voelde ik een knoop in mijn maag. Was dit haar poging om vrede te sluiten? Of weer een passief-agressieve sneer?
“Ga je gang, doe open,” hield Mark zachtjes vol, hoewel ik de ongemakkelijkheid in zijn stem kon horen.
Met trillende handen scheurde ik het resterende inpakpapier eraf, waardoor er een eenvoudig, onbeduidend doosje onder tevoorschijn kwam. Ik aarzelde even voordat ik de flappen opende. De aanblik die me tegemoet kwam, deed mijn ziel smelten.
LEES VERDER OP DE VOLGENDE PAGINA
