Mijn schoonmoeder stuurde me een enorme doos voor mijn verjaardag. Toen ik hem opende, werden mijn man en ik allebei bleek.

Ik kon mijn ogen niet geloven. Binnen lag een berg enorme, ouderwetse en, eerlijk gezegd, afstotelijke kleding. Het waren allemaal maten 3X en 4X. Het was het soort kleding dat vijftig jaar geleden in de mode zou zijn geweest, en dat was royaal!

De stof was vuil, gerafeld aan de randen en rook muf, alsof ze tientallen jaren in een vochtige kelder waren opgeslagen.

Mijn handen trilden toen ik besefte wat dit was: een wrede en berekende belediging. Linda spotte niet alleen met mijn nederige afkomst; ze probeerde me op de meest persoonlijke manier mogelijk te vernederen!

Mark, die naast me stond, werd bleek toen hij naar de kleren keek. Zonder een woord te zeggen pakte hij zijn telefoon en draaide meteen het nummer van zijn moeder. Zijn gezicht verstrakte bij elke beltoon.

Toen ze opnam, verspilde mijn man geen tijd! “Mam, wat heb je gedaan!” riep hij, terwijl hij de luidspreker aanzette zodat ik beide kanten van het gesprek kon horen. Het was even stil voordat Linda’s stem doordrong, kil en minachtend.

“Wat is er, Mark? Stel je een attent cadeau niet op prijs?”

“Een attent cadeau? Maak je een grapje?” Marks stem klonk hoger, vermengd met woede en ongeloof. “Je hebt mijn vrouw expres een doos vodden gestuurd waar nog niet eens een circusclown in past! Wat probeer je te doen?”

“Ik ben nergens naar op zoek, Mark. Ik dacht alleen dat Jane misschien nieuwe kleren nodig had,” antwoordde Linda op een schijnbaar onschuldige toon.

“Nieuwe kleren? Het zijn relikwieën uit de Steentijd! En ze passen niet eens, mam. Het is walgelijk!” schreeuwde Mark, zijn gezicht rood van woede.

Ik stond daar, overweldigd door een mengeling van emoties. Ik was gekwetst, boos, en er was nog iets wat ik niet helemaal kon plaatsen. Was het opluchting? Opluchting dat Mark zijn moeder eindelijk zag zoals ze werkelijk was?

Linda’s stem werd kil. “Je overdrijft. Ik dacht alleen dat ze misschien iets anders zou waarderen. Het is niet mijn schuld dat ze zo’n simpele smaak heeft.”

Mijn man knarste met zijn tanden. “Het is geen kwestie van smaak, mam. Het is een kwestie van respect, iets wat je duidelijk mist voor Jane! Ik heb genoeg van je spelletjes!”

LEES VERDER OP DE VOLGENDE PAGINA